چارلز جنکز این دوره را معماری مدرن متاخر نامید. این معماران جنبش معماری مدرن را دچار تغییر کردند. پنج معمار نیویورکی با هم جمع شدند و تصمیم به احیاء اندیشه‌های لوکوربوزیه گرفتند. در سال 1969 کنفرانسی در موزه هنر مدرن نیویورک برگزار شد تحت عنوان «کنفرانس معماران برای مطالعه از محیط».

در واقع بعد از استفاده بی‌رویه از سوخت فسیلی منابع محیطی دچار خطر شد. در حدود دهه 60 بحران انرژی در جهان رخ داد که همه را مجبور به تجدیدنظر در نوع نگاهشان به استفاده از منابع محیطی ساخت؛ ساختمان‌های شیشه‌ای که در معماری مدرن ساخته می‌شد بسیار مصرف انرژی داشتند.

گروه پنج معمار نیویورک متشکل شده از: جان هیدک، پیتر آیزمن، ریچارد مایر، مایکل گریوز و چارلز گواثمی، در سال 1972 با هم این گروه را تشکیل دادند.

از ویژگی‌های کارهای پنج معمار نیویورکی این بود که ایشان سعی داشتند عمق فضا را افزایش دهند و دید بیننده هنگام نظاره نما در درون حجم نفوذ کند. از دیگر ویژگی‌های آنها استفاده از استراکچر اکسپوز بود. آنها از ساختار سازه‌ای نمایان استفاده می‌کردند.

برای دیدن فایل کامل پی دی اف کلیک کنید

نشریه پنجره ایرانیان-سال چهاردهم-شماره 162-161/اسفند 99 و فروردین 1400