به گزارش ایرنا محصول پیشنهادی نانوساختاربوده و به دلیل برخورداری از خواص مطلوب زیستی قابل کاربرد در حوزه ساخت حامل های دارویی و مهندسی بافت خواهد بود، این پلیمر در مقیاس آزمایشگاهی تولید و بررسی شده است.پلی آمیدهای آروماتیک به دلیل خواص مکانیکی و الکتریکی عالی، به عنوان مواد پرکاربرد در زمینه های مختلف شناخته می شوند.
اکثر این پلیمرهای تولیدی غیرقابل تجزیه بوده و سال ها بدون تغییردر محیط باقی می مانند، لذا بزرگ ترین مشکلات زیست محیطی در جهان امروز زباله های پلیمری است.هدف دنبال شده در این پروژه، تولید پلیمرهایی با خاصیت تجزیه پذیری درخاک بوده است، این امر با وارد کردن قطعات زیستی آمینواسیدی در ساختار پلیمر مورد نظر ممکن شده است.
به گفته پروفسور شادپور ملک پور، با تولید و کاربرد این محصول، مشکلات ناشی از زباله های پلیمری برطرف خواهد شد. علاوه براین کاهش هزینه و افزایش سرعت فرایند تولید از دیگر مزیت های کاربرد این پلیمر محسوب می شود.
نتایج این تحقیقات حاکی از این بوده که مواد سنتزی، سمیتی برای فعالیت قارچ و باکتری ها نداشته و در خاک تجزیه پذیر هستند، همچنین با رشد دانه گندم در ظرف حاوی این محصولات می توان گفت این مواد غیرسمی و دوستدار محیط زیست هستند.از طرفی بررسی ساختار پلیمرها، نانوساختار بودن آن ها را تایید کرده است، در این راستا، در تصاویر FE-SEM، ذرات پلیمری با اندازه ی کمتر از 50 نانومتر و شکلی کروی مشاهده شده است.
ملک پور در توضیح تجاری سازی این محصول عنوان کرد: به دلیل فرآیندپذیر بودن پلی(آمید-ایمید)، تولید این پلیمرها در مقیاس صنعتی دور از انتظار نیست.به گفته این عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی اصفهان، در این کار پلی(آمید-ایمید)های حاوی آمینواسیدهای والین و لوسین از واکنش تراکمی مواد اولیه و تحت تابش ریزموج به عنوان محیطی سبز و کم خطر سنتز شده اند. سپس اثر امواج فراصوت بر ساختار و اندازه پلیمرهای سنتزی مورد بررسی قرار گرفته است.
همچنین آزمون زیست تخریب پذیری در خاک و بررسی کلونی های قارچ و باکتری بر روی دی اسیدها و پلیمرها انجام گرفته است. اندازه و ساختار پلیمرهای سنتزی نیز توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی (FE-SEM) مورد بررسی قرار گرفت.این محققان در ادامه این طرح، تهیه نانوکامپوزیت های پلیمری با به کارگرفتن این پلیمرهای زیست تخریب پذیر، به عنوان بستر کامپوزیت و استفاده از پرکننده های زیست ایمن در این کامپوزیت ها را در دستور کار خود دارند.
نتایج این پژوهش در مجله ی Polymer Bulletin (جلد 71، شماره 8، سال 2014، صفحات 2159 تا 2172) منتشر شده و حاصل همکاری پروفسور شادپور ملک پور، دکتر محمدرضا سبزعلیان- اعضای هیأت علمی دانشگاه صنعتی اصفهان- و دکتر مرضیه خانی- دانش آموخته ی این دانشگاه- است.