ابهام در ایمنی 4 میلیون ساختمان شهر تهران

اما این نکته بسیار حائز اهمیت است که تنها به‌روزرسانی تجهیزات و امکانات آتش‌نشانی نمی‌تواند به‌طور کامل پاسخگوی رسالت متولیان ایمنی شهر باشد. بلکه لازم است تا زیرساخت‌های نظارت بر ایمنی کلیه اماکن شهر تهران اعم از ساختمان‌های مسکونی و غیر آن نیز تامین شود.

در این راستا تمامی ساختمان‌ها در مرحله پایان کار ملزم به پرداخت عوارض 2/ 0 درصدی مربوط به ایمنی و آتش نشانی هستند که جزو درآمدهای پایدار این سازمان به شمار می آید. اما بر اساس ضوابط و دستورالعمل‌های سازمان آتش‌نشانی در حوزه ایمنی ساختمان‌ها، استعلام ایمنی تنها از ساختمان‌های بالای 6 طبقه صورت می‌گیرد که شامل استعلام ایمنی از پله‌های اضطراری، سیستم اعلام‌کننده حریق، اطفای حریق دستی و اتوماتیک، ضوابط مربوط به موتور خانه تاسیسات، تاسیسات، سیم‌کشی و لوله‌کشی و... است. در سال گذشته تنها حدود 13 هزار فقره پروانه صادر شده است که 67 درصد کاهش نسبت به سال 92 داشته است. این میزان در سه ماهه اول سال جاری نیز در مقایسه با سه ماهه اول سال 93 دارای کاهش 57 درصدی بوده است که روند نزولی درآمدهای پایدار سازمان از محل عوارض ایمنی را نشان می‌دهد. در صورتی که بیش از 4 میلیون پروانه تحت تصرف در شهر تهران وجود دارد که هیچ‌گونه استعلام ایمنی هم از آنها به عمل نمی‌آید. از سوی دیگر به علت آنکه تنها در زمان پایان کار استعلام ایمنی انجام می‌گیرد، سالانه به میزان تحت تصرف بلانظارت به صورت تجمعی افزوده می‌شود.

این در حالی است که بخش عمده‌ای از آنها مربوط به ساختمان‌های کمتر از 6 طبقه است که سهم قابل توجهی از حوادث را به خود اختصاص می‌دهند. بر اساس گزارش سازمان آتش‌نشانی بیشترین حوادث در طبقات اول، دوم، همکف و پارکینگ اتفاق می‌افتند. تنها در سال گذشته تعداد حریق در ساختمان‌های پنج‌طبقه و کمتر از آن تقریبا 10 برابر حوادث حریق در ساختمان‌های بالای پنج طبقه است. به طوری که 81 درصد از حوادث حریق مربوط به ساختمان‌های زیر 6 طبقه و تنها 5/ 7 درصد آن در ساختمان‌های بالای 6 طبقه رخ داده است.

همین امر لزوم توجه جدی به ایجاد شرایطی برای اخذ استعلام ایمنی از کلیه ساختمان‌ها را محرز می دارد. چنانچه در برنامه پنج ساله نیز بر این مهم تاکید شده است. امید است تا در لایحه پیشنهادی شهرداری در خصوص ارتقای سطح ایمنی ساختمان‌ها و زیرساخت‌های حقوقی مربوط به آن، این موضوع همچون ضرورتی انکارناپذیر مورد توجه قرار گیرد.