پنجره ایرانیان: نظام مهندسی ساختمان تهران این روزها اصلاً حال و روز خوشی ندارد ، همین دیروز بود که جمعی از مهندسین در اعتراض به اجرایی نشدن الزام مالکین در به کارگیری مجری ذیصلاح برای تمامی متراژها در مقابل سازمان نظام مهندسی تجمع برگزار کردند.
بند 14-4-3 مبحث دوم مقررات ملی ساختمان که معترضین بر اجرای آن تاکید دارند تصریح می نماید : « ناظران حقیقی در بخش نظارت بر ساختمانهایی که به موجب این شیوه نامه ، استفاده مجری در آنها الزامی است ، مکلفند نسبت به اجرای ساختمان توسط مجری اطمینان حاصل نمایند و شروع هر گونه عملیات ساختمانی که مشمول شیوه نامه مجریانمی شود ، منوط به داشتن مجری و معرفی وی به ناظران حقیقی می باشد .»
داخل سازمان که می شوی ، فضا نسبت به گذشته تغییرات زیادی کرده است ، اولین تغییر که از بیرون ساختمان مشهود است افزایش یک طبقه به طبقات ساختمان موجود است.تقریباً تمامی باجه ها و قسمت ها مملو از مهندسینی است که هر کدام برای کاری به سازمان آمده اند و اکثرا راضی به نظر نمی رسند ....با یکی از مهندسین که هم صحبتمی شویم می گوید طی دو سال گذشته حجم ساخت و ساز در تهران کاهش قابل توجهی داشته است که به تبع آن ، درآمد مهندسان چه در بخش طراحی و نظارت و چه در بخش اجرا کاهش یافته است ، عدم اجرای مصوبه مذکور نیز اگر نگوییم مزید بر علت بوده است اما اجرای آن می توانست کمک حالی برای مهندسان باشد که این مهم نیز تحقق نیافته است ...ولی این همه ماجرا نیست. آنچه این روزها بیشتر ما را ناراحت می کند تبعیضی است که از در و دیوار این ساختمان می بارد.
وی می گوید: امروز من برای فعال کردن یک شرکت حقوقی که با تعدادی از دوستانم تاسیس کرده ام به اینجا آمده ام ، سازمان از من یک دفتر و تشکیلات مستقل در یک واحد اداری و یا مسکونی طلب می کند که به رؤیت نماینده سازمان هم برسد، در صورتیکه همه ما می دانیم با این روند ساخت و ساز و ارجاع کار این موضوع اصلاً توجیه اقتصادی ندارد و بسیاری از شرکتهای مشاور و مجری حقوقی که مال خود این آقایان است در یک دفتر مشترکا فعالیت می نمایند .
مهندس دیگری می گوید: ما برای یک کار کوچک چند صد متری در بافتهای فرسوده ، با آن همه مخاطرات باید ماهها منتظر بمانیم و تازه اگر کاری هم به ما برسد باید دائما پاسخگوی سازمانها و ارگانهای مختلف و کمیته انضباطی خود سازمان باشیم که چرا مثلاً فلان دیوار فلان ملک کلنگی مجاور ترک خورده است. مهندسان حرفهای زیادی برای گفتن دارند ، اما مجال ماندن ندارم. از در سازمان که می زنم بیرون ، یکی از مهندسان پشت یک وانت نیسان آبی ایستاده و خواسته های خود را فریاد می زند و رئیس سازمان را دعوت به پاسخگویی می کند.
