نمایشگاه بین المللی صنعت ساختمان تهران در مردادماه امسال برای شانزدهمین بار به کار خود پایان داد. این نمایشگاه، هر ساله با تمام فراز و نشیب های خود، به عنوان بزرگترین رویداد صنعت ساختمان کشور، و البته با حاشیه های فراوان برگزار می شود.
غالبا غرفه گذاران نمایشگاه تهران از ماه ها قبل زحمات بسیاری را متحمل و هزینه های هنگفتی را متقبل می شوند و با امید فراوان برای تحقق اهداف از پیش ترسیم شده خود پا به عرصه این نمایشگاه می گذارند. اما شگفت آنکه، غالب این افراد و شرکت ها با پایان رسیدن زمان نمایشگاه نفس راحتی می کشند و خدا را شکر می گویند که «بالاخره تمام شد!»
برای مشاهد فایل پی دی اف کلیک کنید.
البته حکایت نمایشگاه شانزدهم اندکی با دوره های پیشین تفاوت داشت، چرا که در سال گذشته و اندکی پس از برگزاری نمایشگاه پانزدهم، از سوی مسئولان دولتی رسما اعلام شده بود که دیگر شاهد برگزاری این نمایشگاه نخواهیم بود و به جای آن، نمایشگاه های تخصصی تقویت خواهند شد. اما به هر روی چند ماه پیش از برگزاری، این نظر تغییر کرد و نمایشگاهی با چنین وسعت و عظمت، در فرصتی بسیار کمتر از دوره های قبل، مراحل ثبت نام و واگذاری غرفه ها را از سر گذرانید و ... .
اجازه دهید این حکایت مفصل را به شماره آینده که گزارش تفصیلی نمایشگاه شانزدهم در آن منتشر خواهد شد، موکول کنیم و نکته ای دیگر را مورد بررسی قرار دهیم. براستی نشریات و مطبوعات چه جایگاهی در صنعت ساختمان کشور دارند؟ آیا بدون تقویت مجاری اطلاع رسانی و آگاهی افزایی در هر بخشی می توان به توسعه و پویایی آن بخش امید داشت؟
به نظر می رسد نقش و اهمیت جریان اطلاعات در رشد و توسعه هر بخش یا جامع های نیاز به هیچ توضیحی نداشته باشد؛ فقط کافی است مقایسه ای کوتاه و تاریخی میان تحولات صورت گرفته در زمینه شیوه های انتشار اطلاعات ــ از اختراع خط و دستگاه چاپ گرفته تا همه گیر شدن شبکه های اجتماعی ــ با سرعت رشد و پیشرفت جوامع بشری انجام شود، تا همبستگی تحولات مورد نخست را با شتاب روزافزون مورد دوم به عیان ببینیم. حتی در کشور خودمان نیز که بخش های مرتبط با به جریان انداختن اطلاعات، مهجورتر از جوامع پیشرفته تر هستند نیز چنین نقش و اهمیتی، در بخش کلان جامعه، کاملا واضح و آشکار است.
به نظر می رسد این مهجوری رسانه ها، در صنعت ساختمان از بخش ها و صنایع دیگر کشور نمود بسیار بیشتری دارد و رسانه های خبری غالبا با بی مهری رو به رو می شوند، یا جایگاهی در خور شان مطبوعات بدانها اختصاص داده نمی شود. البته این به معنای کاستن از ارزش تلاش های رسانه ها و مطبوعات تخصصی این صنعت نیست، که همه می دانیم چندین نشریه زحمات بسیاری به خرج می دهند تا جریان اطلاعات را در این بخش سرعت و طراوت بیشتری ببخشند؛ بلکه منظور نظر، نگرش غالب مسئولان و سیاستگذاران این عرصه است که از قضا نمایشگاه شانزدهم به طور کامل پرده از این نگرش برداشت.
شاید دوستانی که از این نمایشگاه بازدید به عمل آوردند متوجه شده باشند که در این دوره، به نشریات تخصصی صنعت ساختمان سالنی مجزا و آن هم در دوردست ها اختصاص داده شده بود که اکثریت بازدیدکنندگان آن را عابرانی تشکیل می داد که بی خبر از همه جا به دنبال اصناف مورد نظر خود می گشتند یا گمگشتگانی بودند که از غرفه ها و سالن های خود به دور افتاده و اتفاقا از سالن مخصوص رسانه ها سر در آورده بودند.
تردیدی وجود ندارد که گروه بندی کردن اصناف متعدد و متنوع نمایشگاه ساختمان امری پسندیده و البته ضروری است، که برگزارکنندکان این دوره کوشیده بودند این مهم را محقق سازند و انصافا نیز گروه های همصنف امسال بیشتر از سال گذشته در کنار یکدیگر قرار گرفته بودند؛ اما سوال اینجاست که آیا مطبوعات و رسانه ها نیز صنفی مجزا از باقی اصناف صنعت ساختمان هستند که سالنی مجزا بدانها اختصاص یافته بود؟ البته برگزارکنندکان آنقدر درایت داشتند که رسانه ها را گروهی متمایز از سایر گروه ها در نظر نگیرند. اما مشکل اینجا بود که ایشان رسانه ها را اصلا داخل گروه ها به حساب نیاورده بودند.
جالب است بدانید که در نمایشگاه شانزدهم، اساسا مطبوعات گروهی "غیرمرتبط" با صنعت ساختمان معرفی شده و نهایتا با تاکید فراوان مسئولان بر این "غیرمرتبط" بودن، برخی از این رسانه ها توانستند رهین منت برگزارکنندگان واقع شوند و با دریافت حداقل امکانات در این نمایشگاه حضور یابند. البته حساب چند رسانه ای که اسپانسری این نمایشگاه را برعهده داشتند در این میان جدا بود.
به نظر نمی رسد ابهامی در پاسخ به این پرسش وجود داشته باشد که: نشریه یا هر رسانه ای که به صورت تخصصی در یک زمینه یا بخش خاص مانند ساختمان یا گروه های زیرمجموعه آن مشغول فعالیت است، در چه گروهی قرار می گیرد؟ برعکس پاسخ به این سوال تقریبا محال است که: واقعا اگر این رسانه ها جزو صنعت ساختمان نیستند، پس زیرمجموعه چه بخش یا صنعتی قرار می گیرند؟! از این روی می توان استنباط کرد که اظهار چنین جمله نامعقول و حتی مضحکی، فقط و فقط حاکی از نگرشی است که در پس این تصمیم نهفته است.
مسلما چنین تصمیمات و تضییع حق هایی، فعالان رسان های بخش ساختمان را از انجام رسالت خطیری که بر دوش دارند، باز نداشته و حتی خللی در عزم ایشان ایجاد نمی کند. همانطور که در این نمایشگاه نیز شاهد بودیم که این گروه با وجود این بی عدالتی، در حد توان خود آنچه را بر دوش داشت، به انجام رساند.
اما همان رسالت مطبوعاتی و اطلاع رسانی که بر دوش ماست، بر ما حکم می کند که از مسئولان ذیربط علت این بی عدالتی در حق خود را جویا شویم؛ و از آنها بپرسیم که رسانه یا نشریه ای که به طور تخصصی و غالبا بدون هیچ یارانه و کمک دولتی، در حوزه ساخت و ساز و مسکن به فعالیت مشغول است و در حد توان خود به جریان یافتن اطلاعات و ارتقای آگاهی ها کمک می کند، با چه گروهی مرتبط است؟ در همین جا از کلیه مسئولان و افرادی که در اخذ این تصمیم نقش داشتند، صمیمانه تقاضا داریم که گروه مرتبط با رسانه های ساختمان را به ما معرفی کنند، تا از این پس در نمایشگاه های آن بخش شرکت کنیم!!
در این میان اما پنجره ایرانیان، مانند سایر رسانه هایی که با این بی عدالتی رو به رو شده بودند، تلاش کرد تا رسالت خود رابه انجام برساند و مانند همیشه آینه راست نمای این نمایشگاه، همانند کلیه رویدادهای مربوط به صنعت در و پنجره باشد که به امید خدا این گزارش ها در شماره آتی از نظر شما عزیزان خواهد گذشت.
در پایان امیدواریم نگرش مسئولان مختلف از جمله تصمیم گیران صنعت ساختمان به رسانه ها و گردش صحیح اخبار اصلاح گردد و از نظر ایشان دور نماند که هیچ کشور و جامعه ایی را نخواهید یافت که بدون توسعه پایدار در زمینه گردش صحیح اخبار و اطلاعات توانسته باشد به توسعه و پیشرفتی باثبات و مستمر برسد. امیدواریم این نگرش در کل جامعه شکل بگیرد که از نقدها نهراسیم بلکه از آنها استقبال کنیم؛ اگر نقد و انتقادی، حتی گزنده در رسانه ایی نسبت به خود دیدیم، آن را به فال نیک بگیریم که رسالت اصلی اهل رسانه نشان دادن کاستی ها و کمبودهاست نه فقط تعریف و تعارف، که هیچ بنیانی بر چاپلوسی و تعریف گزاف استوار نمی ماند.
نشریه پنجره ایرانیان ـ سال نهم ـ شماره 107 ـ شهریور 95
