پنجره‌ایرانیان: اقتصاد بنگاه‌های تولیدی (صرف‌نظر از تقسیم‌بندی‌های اقتصاد کلان و خرد) بر اساس عرضه و تقاضا شکل می‌گیرد. مطابق قاعده عرضه و تقاضا در اقتصاد، بر اساس میزان افزایش یا کاهش عرضه و نیز تقاضا، قیمت نیز متغیر خواهد بود. به این معنا که وقتی محصولی زیاد عرضه شود، قیمت کاهش پیدا می‌کند و اگر عرضه آن کم باشد، قیمت آن کالا افزایش خواهد یافت. همین موضوع گاه به‌صورت معکوس در بازار دیده می‌شود. بازار در مواقعی با این دریافت و تجربه که قیمت پایین، تعداد مشتریان را افزایش می‌دهد به سمت تولید کالاهای ارزان‌تر می‌رود. کالایی که سعی دارد بخشی از مشتریانی را که در پی کاهش هزینه‌های خود هستند، جذب کند و از این طریق به منابع جدید مالی دست بیابد.
در صنعت ساختمان نیز این موضوع در بخش‌های مختلف مشاهده می‌شود. صنعتی که هزینه‌های آن گاهی به تصاعد افزایش پیدا می‌کند و این افزایش هزینه‌ها روند مدیریت پروژه را از روال معمول خارج می‌کند. دروپنجره نیز بخشی از این صنعت مادر است. صنعتی فرعی که هرچند جزو الزامات پایانی پروژه‌های ساختمانی است اما از مواردی است که نمی‌توان آن را حذف کرد. به همین دلیل سازندگان واحدهای کوچک مسکونی یا مجریان پروژه‌ها بزرگ (که در اصطلاح مگا پروژه نامیده می‌شوند) به‌طورمعمول زمانی به مرحله سفارش دروپنجره می‌رسند که منابع مالی آنها تا حد زیادی مستهلک و در بخش‌های دیگر پروژه خرج شده است به همین دلیل طبیعی است با فشارهایی که برای اتمام پروژه وجود دارد، بخش قابل‌توجهی از آنها به سمت کاهش هزینه‌ها به شیوه‌ها مختلف بروند.
در این میان یک از آن بخش‌ها که به نظر می‌رسد می‌تواند در کاهش هزینه‌های پروژه موثر باشد استفاده از دروپنجره‌های ارزان‌قیمت‌تر است. درست در همین مقطع از پروژه است که نام پروفیل‌های اکونومی، مطرح می‌شود و مجریان در صدد تهیه این نوع از محصولات هستند تا به‌واسطه استفاده از آنها بتوانند درصدی از صرفه‌جویی هزینه‌ها را با استفاده از آنها انجام دهند. پروفیل‌هایی که بیش از هر چیز قیمت در آنها مورد توجه قرار گرفته و گویا در برخی موارد سایر پارامترهای تا حد بسیار نازلی، ضعیف شده است.
بااین‌حال باید توجه داشته باشیم که نوع پروفیل استفاده شده دروپنجره می‌تواند تاثیر مستقیمی بر عملکرد، کیفیت و همچنین قیمت نهایی پنجره دوجداره یوپیویسی و در نهایت کیفیت نهایی ساختمان داشته باشد. بنابراین اگر قرار باشد از پروفیل‌هایی که با نام اکونومی معروف شده است، استفاده کنیم، این نوع پروفیل باید حداقل‌هایی را در کیفیت داشته باشد. یعنی به‌موازات اینکه چنین پروفیل‌هایی باید با قیمت مناسبی تولید شوند، باید استانداردهای لازم را نیز داشته باشند. اما گویا در کف بازار چنین خبری نیست. آن‌طور که از اوضاع‌واحوال و رصد بازار برمی‌آید پروفیل اکونومی نوعی پروفیل یوپیویسی است که از مقطعی به بعد وارد اصطلاحات بازار پروفیل یوپیویسی شده و تاکید عرضه‌کنندگان آن، ارزانی قیمت این محصول است. ارزانی‌ای که سبب شده در برخی موارد چشم بر تمام ویژگی‌های یک پروفیل بسته شود و تنها یک قوطی به عنوان پروفیل به بازار عرضه شود. مطابق نظر کارشناسان برای تولید این نوع پروفیل و برای ارزان‌تر شدن قیمت نهایی آن، در بسیاری از مواد بخشی از مشخصات محصولِ باکیفیت حذف‌شده و مواد اولیه‌ای که برای تولید چنین محصولی استفاده می‌شود، مواد اولیه‌ای نه‌چندان باکیفیت و فاقد استاندارد است.
همه این موارد و مشاهده نمونه‌های موجود در بازار نشان می‌دهد آنچه به‌عنوان پروفیل اکونومی در بازار عرضه می‌شود شناخت و تعریف غلطی از محصول اکونومی به دست داده و این اصطلاح بیش از آنکه قرار باشد مطابق اصول باشد، صرفا به قیمت توجه داده شده است و هر پروفیل ارزان که ممکن است بسیاری از مشخصات پروفیل را ندادر، و قیمت ارزانی دارد اکونومی نامیده می‌شود. در چنین مواردی برای اینکه محصول اکونومی با شناخت دقیق معرفی شود از یک مثال استفاده می‌شود. مثالی که نشان می‌دهد محصول اکونومی حتما باید استاندارهایی را داشته باشد و نمی‌توان صرفا با قیمت نازل‌تر آن را معرفی کرد. این موضوع در خطوط هوایی، به خوبی تعریف شده است. شما وقتی بلیت هواپیما برای سفر خود تهیه می‌کنید، با چند انتخاب مواجهید. الف) فرست کلاس ب) بزینس ج) اکونومی. وقتی شما برای پرواز تهران به اصفهان بلیت اکونومی تهیه کرده‌اید یعنی شما در درون پروازی خواهید بود که همان امنیت بلیت‌های فرست‌کلاس و بزینس را دارد. همان زمانی که آنها به مقصد می‌رسند، شما هم خواهید رسید. شما وقتی بلیت اکونومی خریداری کرده‌اید به این معنا نیست که قرار است قسمت بار بنشینید یا روی بال هواپیما. بلیت اکونومی یعنی امنیت مساوی با همه و زمان سفر مساوی با دیگران (که اینها استاندارد یک پرواز است) تفاوت این نوع بلیت با دیگر بلیت‌ها، در نوع پذیرایی یا فاصله بین صندلی‌هاست. یعنی امنیت و سلامت، به عنوان حداقل‌ها خطوط هوایی برای همه یکسان است اما در فرعیاتی مثل فاصله صندلی و نوع پذیرایی؛ نوع بلیت‌ها تفاوت دارد. حالا این موضوع را به صنعت در و پنجره و پروفیل‌ها با کیفیت‌های مختلف، تسری دهیم. وقتی صحبت از پروفیل می‌شود، همه آنها باید در حداقل‌هایی مشترک باشند. مثلا حداقل مقاومت، حداقل عایق در برابر سرما و گرما، استفاده از گالوانیزه با وزنی که حداقل مقاومت را ایجاد کند و ...، اگر پروفیلی حداقل این شرایط را داشته باشد و قیمت آن، قیمت مناسبی باشد، می‌توان آن را پروفیل اکونومی نامید. در این صورت، پروفیلی که فقط یک قوطی است و شکل ظاهری آن به پروفیل یوپیویسی شباهت دارد، باید از چرخه عرضه حذف شود یا به عنوان محصولی جعلی مورد پیگرد قانونی ذی‌نفعان قرار بگیرد. البته اینکه در تعریف اکونومی گفته می‌شود پروفیلی است که بخش داخلی و درونی آن از مواد درجه‌دو و رویه آن از مواد درجه‌یک است که باعث می‌شود قیمت پروفیل پایین‌تر محاسبه شود، ممکن است تا حدی درست باشد.
به هر حال روشن است که اگر تجهیزات و قطعات به‌کاررفته در تولید دروپنجره دوجداره، خیلی گران باشد هزینه تمام شده در و پنجره نیز افزایش می‌یابد و به طور طبیعی وجود یک نوع پروفیل ارزان‌تر یا دیگر ملحقات و ملزومات ارزان، با نام اکونومی از جذابیت‌هایی است که صنعت در و پنجره برای مصرف‌کننده نهایی، یا سازندگان ساختمان، ارائه کرده است اما نباید فراموش کرد حداقل‌های مانند ثبات رنگ پروفیل، میزان مقاومت و عایق بودن و دیگر استانداردها باید از الزامات این محصولات باشد تا هزینه‌های بعدی ناشی از فقدان کیفیت بر مصرف کننده نهایی در درجه اول و در نهایت اقتصاد کشور، بار نشود.
این موضوع به طور طبیعی به دلیل نفع مشترک اهالی صنعت ساختمان و صنعت در و پنجره باید مورد توافق قرار بگیرد که برای پروفیل اکونومی حداقل‌هایی به عنوان شاخص‌های استاندارد در نظر گرفته شود و اگر آنچه به عنوان اکونومی در بازار وجو داشت چنین حداقل‌ها (استاندارها) را رعایت نکرد به طور مناسب درباره آنها اطلاع‌رسانی شود تا مصرف‌کننده نهایی دچار ضرر مضاعف نشود. ضرری که ممکن است در مرحله اول به دلیل قیمت ناچیز این نوع محصولات در دید نباشد اما با گذشت زمان آسیب‌هایی را نمایان می‌کند که ممکن است جبران آن آسیب‌ها به راحتی ممکن نباشد.
نویسنده: امیر شیری_مدیر مسئول
برای دریافت پی‌دی‌اف این مطلب اینجا را کلیک کنید
